Panie Michale, podczas Mistrzostw Wojska Polskiego zdobył Pan srebro i ogłosił zakończenie kariery. Jakie emocje towarzyszyły Panu w tamtej chwili?
Emocje, które towarzyszyły mi przy zdobyciu srebrnego medalu, były bardzo pozytywne. Dałem trzy dobre walki. Wielu obserwatorów uważa, że walki finałowej nie powinienem przegrać — ja sam również tak uważam. No ale to nieistotne. Zdobyłem tytuł wicemistrza Wojska Polskiego.
Napisał Pan, że czuje się Pan sportowcem spełnionym. Co musiało wydarzyć się w tej drodze, by móc dziś powiedzieć to z pełnym przekonaniem?
Tak, czuję się sportowcem spełnionym. Przez wiele lat byłem reprezentantem Polski w boksie, zdobyłem pięć tytułów mistrza Polski w boksie olimpijskim, w tym pierwszy i jak dotąd jedyny w historii tytuł Mistrza Polski Seniorów w boksie jako zawodnik Mazura Ełk.
W 2012 roku przeszedłem na boks zawodowy, stoczyłem 29 walk — 23 wygrałem, 6 przegrałem. Zdobywałem pasy Międzynarodowego Mistrza Polski, pas WBF International, WBC Baltic oraz WBA Continental.
Ostatni raz w ringu byłem w 2021 roku. Od tamtej pory byłem w takim „mentalnym zawieszeniu”, czekałem na kropkę nad „i”, żeby móc faktycznie skończyć karierę, którą zacząłem 21 lat temu. Te mistrzostwa były takim momentem, którego potrzebowałem, żeby spokojnie zakończyć karierę.
Kiedy zapadła ostateczna decyzja o „odwieszeniu rękawic na kołku”? Czy ten moment dojrzewał w Panu od dawna?
Decyzja o odwieszeniu rękawic na kołku zapadła, gdy zdecydowałem, że pojadę na Mistrzostwa Wojska Polskiego.
Które zwycięstwo lub która walka zapisała się najmocniej w Pana pamięci?
Najważniejszym punktem mojej kariery była na pewno walka w Londynie, na Wembley Arena, gdy w 12. rundzie znokautowałem Anglika w walce o światowy pas WBA Continental.
Jeśli chodzi o walki, które zapisały się najbardziej w pamięci, to na pewno ta wspomniana przed chwilą oraz walka na gali Polsat Boxing Night w 2014 roku, gdzie już w pierwszej rundzie znokautowałem Michała Chudeckiego.
Skąd wzięła się decyzja o wstąpieniu do Wojsk Obrony Terytorialnej?
Decyzja o wstąpieniu do wojska pojawiła się już dawno, bo w wieku 19 lat — po maturze myślałem o rozpoczęciu służby w wojsku. Wtedy jednak wygrał boks. Ale zawsze wiedziałem, że po karierze sportowej rozpocznę karierę w wojsku. Najpierw przyjąłem się i służyłem w 15. Brygadzie Zmechanizowanej w Orzyszu, a stamtąd przeniosłem się do 44. Batalionu Lekkiej Piechoty w Ełku.
Jak udawało się Panu łączyć służbę wojskową z intensywnymi przygotowaniami i startami?
Służbę w wojsku z bardzo intensywnymi treningami nie było łatwo łączyć, ale tu na podziękowania na pewno zasługuje dowódca 44. BLP, ppłk Paweł Supiński, który bardzo mi w tym pomógł, jak również moi przełożeni.
W swoim wpisie dziękował Pan żonie i bliskim. Jak duża była ich rola w tym, by utrzymać motywację przez lata kariery?
Moja żona, moje dzieci — córeczki — są moją największą motywacją. One również bardzo mi pomagały, dodawały otuchy w trudnych momentach. To także ich duży sukces — mój srebrny medal.
A motywacja do utrzymania wysokiej dyspozycji przez lata kariery wynikała z chęci bycia najlepszym.
Co dalej? Zostaje Pan przy wojsku, myśli Pan o szkoleniu młodych zawodników, a może szykuje się coś zupełnie nowego?
Na pewno zostaję przy wojsku. Na pewno też będę szkolił młodych ludzi, bo mam ogromną wiedzę, którą pragnę przekazać dalej, a także umiejętność jej przekazywania.
Co powiedziałby Pan młodym bokserom, którzy marzą o tym, by pójść Pana śladem?
Młodym bokserom na pewno powiedziałbym, że muszą trenować więcej niż inni, by być od nich lepsi. Tylko ciężka praca jest kluczem do sukcesu.
Ale powiedziałbym również, by uważali na ludzi wokół siebie… Gdy człowiek wygrywa, ma mnóstwo „przyjaciół”, lecz gdy upadnie — zostają tylko ci prawdziwi.
Gdyby mógł Pan powiedzieć coś sobie sprzed lat, temu młodemu chłopakowi zaczynającemu treningi — co by to było?
Sobie młodemu? Powiedziałbym dokładnie to samo, co innym młodym sportowcom — dokładnie to, co napisałem wyżej.
Dodaj komentarz